فضيلت دهم آن حضرت مربوط به ماجراي بستن درهاي خانه‌هاي اصحاب بود که به مسجد باز مي‌شد. اين دستور از طرف خداوند صادر شده بود که همه‌ي درها جز درِ خانه‌ي اميرالمؤمنين«سلام الله علیه» بايد بسته شود. در دعاي ندبه هم به اين مطلب اشاره شده است:

وَ أَحَلَّ لَهُ مِنْ مَسْجِدِهِ مَا حَلَّ لَهُ وَ سَدَّ الْأَبْوَابَ إِلَّا بَابَهُ^[1]

و پيامبر آن چه از مسجدش براي خود حلال بود، براي علي حلال کرد و همه‌ي درهاي مسجد را جز درِ خانه‌ي علي بست.

بقيّه‌ي اصحاب اصرار داشتند که درِ خانه آن‌ها نيز باز باشد، امّا دستور از طرف خداوند بود. اگر پيامبر«صلی الله علیه و آله و سلم» درِ خانه‌ي کسي را مي‌بست، به دستور خداوند بود و اگر درِ خانه‌ي کسي را باز مي‌گذاشت، باز به دستور خداوند بود.

موضوع اين بود که اوّلين کاري که پيامبر«صلی الله علیه و آله و سلم» پس از هجرت به مدينه کردند، ساختن مسجد قبا بود که قبل از اين که وارد مدينه شوند، اين مسجد را ساختند و چند روزي بيش‌تر در آن نماز نخواندند. مفسّرين مي‌گويند: آيه‌ي «لَمَسْجِدٌ أُسِّسَ عَلَى التَّقْوى‏ مِنْ أَوَّلِ يَوْمٍ أَحَقُّ أَنْ تَقُومَ فيهِ^[2]» در مورد اين مسجد نازل شده است.

پس از آن اميرالمؤمنين«سلام الله علیه» به پيامبر«صلی الله علیه و آله و سلم» ملحق شدند و هر دو وارد مدينه شدند، مسجد ديگري در مدينه ساختند که خود پيامبر«صلی الله علیه و آله و سلم» نيز خانه‌‌ي خود را کنار اين مسجد ساختند و در آن را به داخل مسجد باز کردند. برخي ديگر از مسلمانان نيز به تأسّي به پيامبر«صلی الله علیه و آله و سلم» چنين کردند. بعدها از طرف خداوند دستور آمد که همه‌ي درها بايد بسته شود جز درِ خانه‌ي حضرت علي«سلام الله علیه» و حضرت زهرا«سلام الله علیها». و اين افتخار بسيار بالايي براي اميرالمؤمنين«سلام الله علیه»بود. هم روايات شيعه گوياي اين مطلب است، هم روايات اهل سنّت^[3]. قبلاً بيان شد که عمر مي‌گفت: سه ويژگي به علي بن ابي طالب«سلام الله علیه»داده شده است كه اگر يكي از آنها براي من بود، برايم از شتران سرخ مويي که به من بدهند، دوست داشتني‌تر بود: ازدواج او با فاطمه، دختر پيامبر خدا، سكونتش در كنار پيامبر«صلی الله علیه و آله و سلم» در مسجد كه آن چه بر پيامبر«صلی الله علیه و آله و سلم» در مسجد حلال بود، بر او حلال بود و پرچم جنگ خيبر كه پيامبر خدا به او سپرد^[4].

پی نوشت ها:

[1]. إقبال الأعمال، ص 296.

[2]. مسجدى كه از روز نخستين بر پايه‌ي تقوا بنا شده، سزاوارتر است كه در آن [به نماز] بايستى. (توبه / 108)

[3]. ن. ک: بحار الأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار، باب أن النبي«صلی الله علیه و آله و سلم» أمر بسد الأبواب الشارعة إلى المسجد إلا بابه%، ج 39، صص 19 ـ 35؛ إحقاق الحق و إزهاق الباطل و ملحقات آن، ج 5، صص 540 ـ 586 و ج 16، صص 332 ـ 375 و ج 21، صص 243 ـ 255 و ج 23، صص 86 ـ 99 و ج 31، صص 132 ـ 142؛ موسوعة الغدير في الکتاب و السنة و الأدب، ج 4، صص 285 ـ 304.

[4]. . فضائل الصحابة، ج 2، ص 659؛ المستدرك علی الصحيحين، ج 3، ص 135؛ المصنّف في الأحاديث و الآثار، ج 7، ص 500؛ تاريخ مدينة دمشق، ج 42، ص 120.